Μαζί με τον Πουαντιγισμό, ένα άλλο κίνημα που αναπτύσσεται ταυτόχρονα (1870 – 1900). Είναι ένα κίνημα που επηρεάζεται από τη Λογοτεχνία, ο Συμβολισμός.
Γκουστάβ Μορώ (Gustave Moreau) 1826 - 1898
Ορφέας (1865)
Η τέχνη του Μορό, λέγεται ότι δεν έχει προγόνους ή απογόνους. Απλά ο Moreau είναι ο δάσκαλος ζωγράφων της πρωτοπορίας. Το έργο του αποτελεί συνέχεια του Ρομαντισμού (πνεύμα, ρομαντικά ιδεώδη, δύναμη φύσης) και το υποκειμενικό στοιχείο είναι διαφορετικό από τον Ιμπρεσιονισμό. Έχει στοιχεία από τον Ρομαντισμό αλλά τα πηγαίνει πιο κάτω. Ο Ορφέας και η λύρα του εδώ, διηγούνται την ιστορία όπου μια κοπέλα, τα βρήκε και τα κρατάει, ενώ ξέρουμε ότι οι Μαινάδες έχουν σκοτώσει τον Ορφέα και τα έχουν πετάξει στον ποταμό Έβρο. Έχουμε χρήση Μυθολογικού θέματος. Ο χειρισμός χρώματος και τοπίου αντλείται από την παράδοση, και βέβαια υπάρχει αφηγηματικό κομμάτι. Οι χελώνες καθώς και οι μουσικοί στην εικόνα, υποδηλώνουν το διαχρονικό χαρακτήρα της λύρας του Ορφέα, άρα της μουσικής, η οποία θα συνεχίσει να υπάρχει και μετά τον Ορφέα. Έχουμε να κάνουμε με την τέχνη του Ντα Βίντσι, που θεωρείται ο συμβολιστής της Αναγέννησης, με μυστικιστική - λυρική διάθεση και βάθος. Υπάρχει «εκλεκτικισμός». Παίρνει στοιχεία από πολλές πηγές (Αναγέννηση, Μεσαιωνικές ταπισερί και χειρόγραφα και τα αποδίδει με καθαρά χρώματα, σχέδια και ποιητικά στοιχεία.
Φαέθων (1878)
Κατακεράυνωση από τον Δία, στιγμή πτώσης, απεικόνιση κορυφαίας στιγμής με πολύ έντονο τρόπο, εκρηκτική ενέργεια και εξαϋλωση χώρου και οτιδήποτε συμβατικού – επίπεδο που ανεβάζει τη φαντασία και μας πάει σε εξπρεσιονισμό και σουρεαλισμό, μας δείχνει την ψυχοσύνθεση του καλλιτέχνη.
Η Ευρώπη και ο ταύρος (1869)
Τέχνη Ανατολής , που διαμορφώνει ύφος εξωτισμού.
Η οπτασία (1876)
Προσθέτει στοιχεία και λεπτομέρειες που συνθέτουν ποιητική ατμόσφαιρα, χωρίς καμία σχέση με την πραγματικότητα και τη λογική. Φτάνει κοντά στο νοσηρό, στην παρακμή. Η οπτασία έχει να κάνει με το χορό της Σαλώμης, την παρακμή μέσα από τον πλούτο (στο πάτωμα έχουμε το αίμα του Προδρόμου, - λουλούδια και αίμα μας παραπέμπουν σε κάτι νοσηρό). Ο συμβολισμός δεν έχει το ιδεώδες του Ρομαντισμού, αλλά αντίληψη του ανθρώπου μέσα από την αδυναμία του (βία, κακία, κλπ)
Άραβας ποιητής (1886)
Απελευθερώνεται, αποδίδοντας φανταστικά θέματα μέσω λυρικών χρωμάτων.
Ο θρίαμβος του Μ. Αλεξάνδρου (1885)
Η μοίρα και ο Άγγελος του θανάτου. Πολλά κινήματα επηρεάστηκαν από προσωπικές ανησυχίες και έκφραση μέσα από το χρώμα, που προκαλεί συναισθήματα
Οντιλόν Ρεντόν (Odilon Redon) 1840-1916
Η αράχνη (1881)
Τα πρώτα 50 χρόνια της ζωής του πάσχει από κατάθλιψη και τα έργα του απεικονίζουν βαθειά θλίψη (χρώμα μαύρο, τερατώδεις μορφές, αράχνες, φορτισμένη φύση).
Αντανάκλαση (1900)
(σύγκριση με Φρίντριχ «ταξίδι πάνω από τα σύννεφα) Ζωγραφίζει σχεδιάζοντας και ενδυναμώνοντας το χρώμα έναν ονειρικό χώρο που οδηγεί στην αφαίρεση.
Το κοχύλι (1912)
Κομμάτι από την πραγματικότητα, με αίσθηση συμβόλου ως αφορμή για σκέψη – ενδοσκόπηση. Έχουμε ποίηση γραμμών, χρώματος, χωρίς χώρο, βάθος ή φωτοσκίαση. Μπαίνουμε στο εσωτερικό και το προσωπικό.
Σύννεφα - λουλούδια (1903)
(σύγκριση με Τέρνερ) Το ηρωικό και δυνατό στοιχείο δεν υπάρχει, υπάρχει μόνο το ενδόμυχο.
O Βούδας (1905)
Μετά φτιάχνει χρωματιστά έργα. Το χρώμα παίρνει συμβολική διάσταση από μόνο του. Έχει επιρροή από την Ιαπωνική τέχνη ως προς την ανορθόδοξη σύνθεση.
Οφηλία (1905)
Αν γυρίσουμε το έργο 90ο θα δούμε ένα βάζο με λουλούδια πάνω σε ένα τραπέζι. Έχουμε μια αίσθηση οπτασίας, κάτι ειδιλιακό, μια ηρωίδα που αναδύεται και όχι μια κοπέλα που τρελάθηκε και έπεσε στο ποτάμι. Τα λουλούδια συνυπάρχουν ισότιμα. Το έργο είναι μια οπτασία με κορύφωση χρώματος.
Λουλούδια του αγρού (1912)
Τα λουλούδια δεν είναι αδιάφορα, έχουν ύφος υπαινικτικό που πηγάζει από τον ακαθόριστο χώρο – σκοτάδι – έργο με μυστήριο. Τα χρώματα των λουλουδιών συνδιαλέγονται με το σκοτάδι κάτω, δημιουργώντας μια απειλή.
Το άρμα του Απόλλωνα (1905)
Έργο αφαιρετικό, με σχήματα που δημιουργούν εξωπραγματική ατμόσφαιρα.